dişlerimi fırçalıyorum.artık arkalarında lekeler saklanıyor farkediyorum.ordalardı bilmem kaç zamandır,ben yeni farkediyorum.canımı sıkıyor.farkettiğim tek şey bu değil şu dönem.diş fırçası deva olmuyor.lekelere olan hınç,bisepslerin fırçaya aktardığı kuvvetle ağızdan kırmızı köpük kıvamıyla lavoboya akıyor.deva olmuyor.çözemiyorum.diğer farkındalıklarımda olduğu gibi.küsemiyorum.oynamıyorum deme lüksüm de yok.konuşamıyorum.kül tablasındaki bükülmüş izmaritlere bakarken buluyorum 1 süre sonra,gözlerim şaşılıktan o ara kurtuluyor.dalıyorum. olumsuzluk eki kullanmadan yapabildiğim nadir işlerden 1i olarak devam ediyorum...